poniedziałek, 29 grudnia 2008

Ten jest Przyjacielem...

Mówi Bartek:

— Chciałaś wiedzieć, jaka jest moja definicja przyjaźni? W „życiu" była inna, bardzo powierzchowna, a teraz sądzę, że prawdziwym przyjacielem jest ten, kto drugiemu okazuje pomoc i podtrzymuje go w drodze ku Bogu, kto wskazuje mu prawdziwe wartości i sposób, w jaki ten mógłby do nich dojść, kto nie spycha nigdy w dół, nie pogardza, nie odrzuca, ale i nie toleruje lub nie zachęca do czynienia zła sobie i innym. Ten jest przyjacielem prawdziwym, kto widzi w nas i pomaga nam wydobyć z siebie to, co w nas jest najlepszego, kto zachęca i podnosi z upadku, kto nigdy nas nie potępia, a stara się wytłumaczyć, kto nas szanuje. Myślę, że to jest właśnie definicja przyjaciela. Wierność i głęboka prawdziwa życzliwość, pewność, że zawsze można na tego kogoś liczyć, też wydają mi się ważne, i to już w życiu ceniłem, ale czym jest przyjaźń, ku czemu powinna prowadzić, zrozumiałem dopiero tutaj. Pomogli mi w tym moi bliscy.

Wiesz, zdumiewające jest, jak mało rozumiemy, jak mało zastanawiamy się „żyjąc". Przecież po to żyjemy, żeby wyciągać wnioski z naszych błędów, żeby je naprawiać, znaleźć wreszcie ten nasz własny kierunek i nim pójść, dojść, osiągnąć metę przed „śmiercią", a tymczasem prawie nikomu się to nie udaje. (...)


piątek, 26 grudnia 2008

Przyjaźń

Znowu Bartek:

— Tu nie ma hierarchii ani stopni wojskowych, jest przyjaźń i zawsze chętna pomoc. To właśnie jest wspaniałe. (...)

Chciałem cię zawiadomić, że poznałem twojego kuzyna (Jasiek St., żołnierz AK, zamordowany w więzieniu przez ubowców). Zgadaliśmy się, że właściwie tylko przypadkiem nie poznaliśmy się „w życiu".

To jest zabawne określenie, bo życie prawdziwe to jest dopiero tu — nasze. Powiedz sama, czy taką wegetację, jak była moja, można nazwać życiem? Tak, ja byłem niewolnikiem podwójnie, bo i z własnej woli i wyboru nałogu, ale przecież i wy wszyscy prawie nic zrobić nie możecie dla wspólnego dobra.

Jeszcze raz ...
nie poznaliśmy się „w życiu" ... To jest zabawne określenie, bo życie prawdziwe to jest dopiero tu...
Mamy za czym tęsknić.




czwartek, 25 grudnia 2008

ON (2)

— Czy ty od razu uwierzyłeś Panu?

— Czy uwierzyłem? Jemu? Kiedy czujesz się tak kochaną — wierzysz. I ja wierzyłem, „czułem", pojmowałem Jego miłość. Tak, od razu wiedziałem, że to jest On — Jezus Chrystus. Był piękny, ale nie mogę ci opisać szczegółów. Był piękny, promienny, szczęśliwy — szczęśliwy, zrozum to dobrze! — z tego, że mnie ma. To szczęście udzieliło się i mnie. Poczułem się wolny i bezpieczny, zrozumiałem, że jestem uratowany już na zawsze, że jestem nieśmiertelny (nie do zabicia) i że jestem kochany, zrozumiany, wytłumaczony — dlatego że Bóg jest i że jest taki!

środa, 24 grudnia 2008

ON (1)

W Wigilię posłuchajcie, co Bartek mówił o Chrystusie:

— Trudno jest pisać o tym, ale ja pragnę, abyś wiedziała, a przez ciebie i inni, jakim On jest. Dlaczego mówię ci — a i twoja Mamusia i moja Matka — On! (zamiast Bóg). Bo widzisz, nie ma słowa, które by mogło wyrazić lub opisać Boga! Jest Ojcem, ale jest i Panem, jest światłością, ale również dobrocią, miłosierdziem, samym dobrem, samą pięknością, czystością, szlachetnością, wielkodusznością. Dla nas (po śmierci ciała) jest bratem, przyjacielem, przewodnikiem, ojcem i matką zarazem. Dla mnie stał się przebaczeniem, miłosierdziem, wyrozumiałością. ON jest tym wszystkim zarazem. Można mówić Jezus albo Chrystus, Zbawiciel, nasz Pan. My w pojęciu „On" zawieramy to wszystko. Ta myśl o Nim, to pojęcie jest miłością. Napisać tego nie można, ale pamiętaj, ilekroć spotkasz się z tym pojęciem — że jest to określenie pełne najwyższej wdzięczności, zachwytu, miłości, i nikt u nas nie wyraża się inaczej (jak z tymi uczuciami).

Chcę ci podać dalej, ale wybacz mi z góry, bo nie jest możliwe prawdziwie dokładne podanie tego, co jest poza odbiorem zmysłów, do czego jesteście przyzwyczajeni. Przede wszystkim tu się nie przypuszcza ani nie domyśla, tu się wszystko wie i zna (to, z czym się spotyka, nie zaś wszystko w ogóle). Wiem, jak ci zależy na dokładności. Staram się. Powiem ci to, co mogę. Tłumaczenia później, a teraz — co czułem, tak?

Kiedy zrozumiałem, że On mnie kocha — takiego, jakim jestem — że rozumie wszystko, że zna całe moje życie, że zawsze był przy mnie, że współczuł mi, pomagał, ochraniał i ratował, że to ja sam tę pomoc odrzucałem, że daną mi wolną wolę poświęcałem z reguły na wybór nie tego, czego dla mnie pragnął On, ale tego, co niosło mi zawsze szkodę, i że On robił wszystko, na co ja przyzwalałem (jak rzadko!), aby mnie uratować. To był szok. A to był jeden moment. On był przy mnie, aby mnie uratować, osłonić i nie pozostawić ani „chwili" dłużej w samotności i rozpaczy, abym od razu wiedział, że On mnie zabiera, kocha i cieszy się, że może mnie mieć! Czy ty to rozumiesz? mnie — ON!!! Po takim życiu, On się mnie nie brzydził, nie odpychał... A On, to czystość, to blask, ciepło, szczęście.

Wiesz, On dostosowuje się do nas. Gdybym zobaczył, jakim On jest naprawdę, nie zniósłbym tego. Do mnie zbliżył się jak starszy brat, jak ojciec, jak przyjaciel. Nie czułem lęku...

wtorek, 23 grudnia 2008

[Życie bez ciała]

Tym razem sam nadałem tytuł. Wypowiedź Bartka pochodzi z następnego dnia, co poprzednia i występuje w podrozdziale Jezus. Jednak w tej wypowiedzi jest mowa o relacji, jaka istnieje między osobą, a ciałem, a nie ma nic o Jezusie - dlatego pozwoliłem sam sobie nadać inny tytuł.

Widzisz, nie zauważyłem samego momentu śmierci. Wydaje mi się, że jest on zauważalny raczej dla tych, co żyją dalej, dla obserwatorów, chociaż nie jest pewne, czy oni też wiedzą, kiedy następuje rzeczywiste przejście — bo tak to nazywamy; trudno nazywać śmiercią zdjęcie ubrania, prawda? Ten, kto sam przechodzi, zbyt jest przejęty, aby zwracał uwagę na uboczne szczegóły dotyczące ciała, takie jak oddech czy ustanie pracy serca. Podobno byłem cały połamany? — wiem to z waszych rozmów, ale naprawdę to mało istotne dla mnie. Myślałaś mi wczoraj — mogę mówić „mówiłaś", ale w rzeczywistości przecież myślisz — że znasz to uczucie, że pamiętasz je ze snu, tego na temat roku dwudziestego. Chyba to jest to. Gdy następuje nagle, bez przygotowania — jest straszne; ale to jest poza czasem, nie można określić, jak długo trwa, jedną setną sekundy, może jedną tysiączną? To jest rozdzieranie — pytałem się tych, którzy podobnie zginęli, na ogół potwierdzają — ale też powiedziano mi, że jest to nagłe rozerwanie łączności pomiędzy naszym ciałem a nami, a ta łączność jest tak mocna i tak subtelna, że dotyka poprzez ciało i nas samych, dlatego wywołuje taki szok. Widzisz, ból to jest reakcja nerwów, organów materialnych ciała. My tu nie cierpimy „poprzez nerwy", ale też „odczuwamy", i to o wiele silniej i wyraźniej, to znaczy wiemy zawsze, dlaczego odczuwamy radość czy wstyd, który jest tak intensywny, że może być nazwany bólem.

Bartek nie pozostawia żadnych wątpliwości - nasza tożsamość wiąże się z nasza duszą, a nie z naszym ciałem. Bartek traktuje ciało wręcz jako ubranie, które w chwili śmierci się po prostu zdejmuje (choć z drugiej strony zwraca uwagę, że to oddzielenie ciała stanowi szok dla osoby).

Zwróćmy też uwagę, na ten fragment:


Myślałaś mi wczoraj — mogę mówić „mówiłaś", ale w rzeczywistości przecież myślisz

Bartek wyraźnie podkreśla, że nasz kontakt ze światem duchowym odbywa się poprzez myśli. To nie są żafne głosy, widzenia (jeśli są, to skądinąd wiemy, że należą do wyjątkowych ingerencji), lecz po prostu myśli. Na codzień nie zdajemy sobie sprawy z tego, że nie wszystkie nasze myśli rzeczywiście są nasze, ale nie są. I z drugiej strony nasze myśli są czytelne dla istot duchowych.

Z tym faktem wiąże problem naszej wolności. O tym kupowaniu myśli już pisałem - tych myśli możemy nie kupić - odpowiadamy za te, które kupiliśmy. Nie ma więc wątpliwości, że w tym przypadku nie jest naruszona nasza wolność (oczywiście nie mówię o przypadkach opętania). Pytanie jednak na ile jesteśmy otwarci dla istot duchowych?

Bartek mówił już o tym wcześniej (podrozdział Wiemy, kiedy chcecie być sami):

— Nie obawiaj się, że cię „oglądam". My wiemy, kiedy chcecie być sami. Nawet nie śmiałbym cię „nachodzić".

Zapewne gorzej jest ze złymi duchami. Tu właśnie pomocni są ci nasi bliscy zmarli - była o tym mowa w Dziękuję ci, że mnie bronisz.


poniedziałek, 22 grudnia 2008

Jezus

I kolejna wypowiedź Bartka - jakże ważna; Bartek wspomina moment śmierci, a ściślej spotkania z Chrystusem po tym, jak w chwili śmierci Go wezwał:

Byłbym na zawsze przepadł, nigdy tu nie wszedł, gdyby nie On, Chrystus! Ty nie wiesz, czym jest w takim stanie, w jakim ja znajdowałem się wtedy (depresja, rozpacz, nieszczęście), spotkanie się z taką miłością! Gdy zdajesz sobie nagle sprawę z tego, że On wiedział o tobie wszystko, znał cię lepiej niż ty sam siebie, że wiedział, co z tobą się działo, co chciano z tobą zrobić i zezwolił na to tylko dlatego, aby cię uratować, zabrać do siebie, oswobodzić z niewoli już na zawsze. Gdy rozumiesz nagle, że spotykasz się z taką miłością, wobec której wszystkie twoje winy bledną, stają się niczym, że On je odrzuca, nie zwraca żadnej uwagi na to, co w tobie było wstrętne, brudne, obrzydliwe — że kocha cię, całego, takiego jakim jesteś, że przygarnia cię ze wszystkim! Wybacz mi, nie potrafię ci tego spotkania opisać; to jest nie do opisania, to jest po prostu nie do pojęcia dla nas na ziemi. Posłuchaj, On nie widzi twoich wad, nie widzi brudu, choćbyś była unurzana w błocie od stóp do głów. On cię kocha, czeka, poluje całe życie na jedno słowo miłości, zezwolenia na pomoc. Czasem jedna myśl wystarczy — jak u mnie — aby już mógł działać. Potrzebna jest tylko dobra wola, zezwolenie na to, aby być uratowanym; tylko wezwanie Go, zaufanie Mu, prośba, krzyk, myśl...!

Pomyśl, co by się stało ze mną, gdyby On nie był Miłosierdziem!

Jeszcze raz powtórzę zakończenie:

On cię kocha, czeka, poluje całe życie na jedno słowo miłości, zezwolenia na pomoc. Czasem jedna myśl wystarczy — jak u mnie — aby już mógł działać. Potrzebna jest tylko dobra wola, zezwolenie na to, aby być uratowanym; tylko wezwanie Go, zaufanie Mu, prośba, krzyk, myśl...!

Pomyśl, co by się stało ze mną, gdyby On nie był Miłosierdziem!

On jest Miłosierdziem!

niedziela, 21 grudnia 2008

Dziękuję ci, że mnie bronisz... (2)

I znowu wypowiedź Bartka. W opublikowanej wersji świadectwa występuje bezpośrednio po poprzedniej (ale jak było widać w poprzedniej notce część świadectwa nie była opublikowana). Jednak w tej wypowiedzi pojawi się nowy wątek - dowiadujemy się o działaniu złych mocy:

—Dziękuję ci, że mnie bronisz. Widzisz, wielu ludzi patrzyło na mnie z pogardą dlatego, że piłem, że nie potrafiłem oprzeć się nałogowi, który paraliżował moją wolę. Byłaś świadkiem, widziałaś, jak to wyglądało. Ja nie wiedziałem, jak się ratować, jak bronić, nie wiedziałem, że to nie ja — sam, a że to — mnie atakują. Gdybym to wiedział wcześniej. Teraz my te moce widzimy, znamy, rozpoznajemy natychmiast. Mogę z nimi walczyć w twojej obronie. Czy pozwolisz mi na to? Widzisz, to jest tak. Każdy musi sam walczyć za siebie i sam uczyć się spostrzegać niebezpieczeństwo, ale ponieważ ty bardzo dużo sił tracisz w naszej pracy, my chcemy ci dopomóc, bo jesteś potem bardzo osłabiona i wtedy możesz ulec im... Pracując z nami stajesz się bardziej jak gdyby odkryta, bardziej narażona, no i budzisz ich złość i nienawiść.

Po pierwsze i najważniejsze - działanie złych mocy jest całkiem realne. To, że my tego nie widzimy, nie oznacza, że tego nie ma. Oznacza jedynie, ze te moce nie są dostępne naszym zmysłom - nic więcej. Po drugie dowiadujemy się, że dusze w czyśćcu (przypominam, że to stan, a nie miejsce - dusze te mogą się znajdować w dowolnym miejscu) mogą nas bronić. Po trzecie wreszcie, potwierdza się to, że osoby, które najbardziej angażują się w służbę Chrystusowi, są najbardziej narażone na działanie Złego.

sobota, 20 grudnia 2008

Dziękuję ci, że mnie bronisz... (1)

Kolejny fragment dialogu Anny z Bartkiem I tym razem zaczyna Bartek:


— Całe swoje życie, wszystko się tu „widzi". Poznaje się swoje błędy, pomyłki, złe myśli, szkodliwe słowa i czyny. Każdy ból, który przeżywają inni z naszego powodu, odczuwa się samemu. Tak trzeba, wtedy rozumie się innych.

— Przecież to jest ból!

— To jest ból, ale on jest potrzebny.

— Dlatego, że sprawiedliwy?

— Nie tylko sprawiedliwy — on uczy. (...)


piątek, 19 grudnia 2008

Czyściec

Znowu wypoweidź Bartka - przypominam, że był on alkoholikiem, gdy więc mówi o piciu, chodzi mu o picie nałogowe:

Tu się nie pije, nie zapomina i nie ma możności czynienia zła, bo się je widzi i poznaje natychmiast, podczas gdy na ziemi było ono ubrane w „strój" dobra, udawało dobro. Tak trudno było je rozeznać.

A więc jeszcze raz się potwierdza, że dusze w czyśćcu (ten tytuł, tak, jak wszystkie tytuły podrozdziałów, został nadany przez Annę) są wolne od grzechu pierworodnego - i to odróżnia życie tam, od życia tu na ziemi.


czwartek, 18 grudnia 2008

O zmianach „charakteru" — tam

Przyznaję, że odwróciłem kolejność - ta notka, jeśli trzymać się oryginału, powinna być przed poprzednią. Jednak poprzednia dotyczyła spraw fundamentalnych - bezprzedmiotowe byłyby rozważania nt. zmian charakteru, jeśli Bartka nie byłoby w niebie (czy ściślej w królestwie Chrystusa). Znowu jest to dialog Anny z Bartkiem - Bartek zaczyna:

...zrozumiesz te zmiany, które w nas następują. To nie ma nic wspólnego ze zmianą charakteru. Jestem cały — sobą. Właśnie te sztuczne, narzucone, narosłe jak gdyby — cechy, obce właściwej osobowości, odpadają. Ze mnie odpadła podejrzliwość, pozorny cynizm, chamstwo — to nie jest cecha charakteru, to samoobrona...

— Niemądra.

— Rzeczywiście głupia, ale trudno żyć bez tego pancerza. Pamiętam wszystko to, coś mi mówiła o pozie cynizmu. Będąc tam, nie potrafiłem się z niego wyzwolić. Przyznam się, że nie próbowałem — cynizm był mi potrzebny. Musiałem się jakoś bronić, bo zwariowałbym. Tutaj to byłoby po prostu śmieszne. Tu nie ma nikogo, kto nie byłby przyjazny i chcący pomagać. Myślałaś, czy nie żałuję życia? Sądzę, że gdyby ludzie wiedzieli, co ich tu czeka, wyrywaliby się po prostu.

— Czy zrozumiałeś, dlaczego miałeś takie ciężkie życie?

— Tak, gdybym miał łatwiejsze, nie takie straszne życie, nie mógłbym tu być, a także bez waszej pomocy. Jeżeli człowiek nie umie odczytać swojego „zadania" albo nie chce, jedynym wyjściem dla niego, jedynym ratunkiem jest to, że walczy, że cierpi, że „płynie pod prąd"; ale przede wszystkim powinien służyć Jemu. Ja to robiłem, chciałem służyć Polsce, walczyłem o to — wiesz o tym — i teraz nareszcie mogę robić to w pełni, ze wszystkich sił. Tu się inaczej nie pracuje. Widzisz, mówię ci to wprost — tu nie ma fałszywego wstydu, zakłamania ani pozy...

Zwracam uwagę, że Bartek mówił "Właśnie te sztuczne, narzucone, narosłe jak gdyby — cechy, obce właściwej osobowości, odpadają. ", a nie że ciężko pracował, by się pozbyć tych cech.

środa, 17 grudnia 2008

Jestem sobą

Pierwszy raz w tych notkach usłyszymy Bratka. Jest to fragment pierwszej rozmowy, jaką Anna przeprowadziła z Bartkiem. Przypominam, że Bartek był oficerem AK, odznaczonym Krzyżem Virtuti Militari, prześladowanym po wojnie przez bezpiekę. Zdradzany przez innych, poniżany, szukał pocieszenia w alkoholu. Pocieszenia nie znalazł, za to doprowadził się do alkoholizmu. To z kolei oznaczało dla nie go brak szacunku dla siebie samego. Podjął decyzję o samobójstwie, jednak Pan tak wszystkim pokierował, że zanim zdążył swoją decyzję wprowadzić w czyn (miał zamiar zastrzelić się z pistoletu, którego nie ujawnił bezpiece), zginął w wypadku motocyklowym. Pierwszą osobą wypowiadającą się w tym dialogu jest właśnie Bartek:

— Dziękuję ci w ogóle za wszystko, a przede wszystkim za to, że mnie nie „przekreśliłaś", nie odsunęłaś, że nadal uważasz mnie za normalnego żywego człowieka, a nie za gnijące ciało, jak myślą o mnie moi koledzy.

— A czy ty tak nie myślałeś?

— Prawda, i ja tak myślałem. Nawet nie wiesz, jak straszne jest uczucie, że się jest dla nich nikim, nie istnieje się po prostu, a przecież ja JESTEM! Jestem dalej Bartłomiejem N., kolegą, przyjacielem, bratem, synem, Polakiem; jestem sobą naprawdę bardziej, niż byłem nim w życiu. Ja sam siebie nie znałem. Teraz wiem.

Wiesz, staraj się być sobą bardziej, całkowicie, nie przeżyjesz wtedy takiego wstrząsu, zaskoczenia i wstydu — wstydu za niesamowitą, tępą, wieloletnią głupotę, za brak dobrej woli, chęci zobaczenia prawdy i za niemożność cofnięcia tego wszystkiego, cośmy sami „dokonali": steku zła, krzywdy i głupoty. Ja byłem już całkowicie pogrążony, zaplątany tak, że nie wiem wprost, co bym dalej mógł „narozrabiać", gdybym żył dłużej. W ostatniej chwili zostałem „złowiony".

— Bez twoich starań?

— Tak, ja byłem zupełnie bierny. To Jezus, Jego miłość, moja matka, brat, wszyscy tu, i wy tam — całe tłumy ludzi dobrej woli pracowały nade mną, tak jak i dalej nad każdym, który kończy życie. Nie wiesz nawet, jaka to jest wspaniała planowa współpraca was i nas tutaj.

Ten dialog szczególnie dedykuję tym, którym się wydaje, że modlitwa w czyjeś intencji to zwykła strata czasu. Bardzo bym chciał, by tę notkę przeczytała np. Mroczna - satanistka systematycznie odwiedzająca blog s. Anety. Jej tak samo jak Bartkowi za życia, wydaje się, że Bóg nie jest do niczego potrzebny, a modlitwy w jej intencji, nie mają jakiegokolwiek znaczenia..


wtorek, 16 grudnia 2008

O oczyszczeniu

12 kwietnia 1968 roku, w Wielki Piątek mama Anny mówiła:

— Widzisz, On kocha nas jednakowo i bezgranicznie — ZAWSZE, ale aby być z nami już zupełnie w Jego królestwie, trzeba, aby każdy z nas był zdolny do przyjęcia tej pełni szczęścia, tego napięcia miłości i radości, w której żyjemy my — a do tego konieczne jest pokochanie tylko Jego, całkowite! Oczyszczenie się jest odrzuceniem resztek egoizmu, resztek śmiesznej miłości siebie „na rzecz" Jego miłości do mnie, do nas wszystkich, która jest jedyną miłością dającą nam szczęście, jakiego tak daremnie szukaliśmy w życiu ziemskim, zbytnio kochając siebie kosztem innych.

Ofiara Pana naszego, zobaczenie Jej i zrozumienie [chodzi tu o ofiarę na Krzyżu - przyp. mój] daje w jednym momencie więcej niż wszystko to, co się słyszy i „zna"; dlatego jest największym dniem tych [tj. Wielki Piątek - przyp. mój], którzy wkraczają do nas poprzez oczyszczanie się tu, po tej stronie granicy życia.

Ci którzy odwiedzali mojego bloga poświęconego modlitwie kontemplacyjnej, zapewne pamiętają, jak pisałem, że w tej modlitwie ma być obecny tylko On, że te wszystkie nasze problemy, które są na prawdę ważne, wtedy mają być w tym momencie kompletnie nieważne. Pisałem Jedyne, co ma być w tobie, to miłość do Chrystusa - nic więcej, pisałem Teraz nic nie jest ważne - ważny jest tylko On, pisałem Wpatruj się w Niego i o niczym nie myśl.

Czyż i mama Anny nie mówi o tym samym, choć odnosi to do tych, którzy są już po tamtej stronie?

Ale pisze też coś więcej
Ofiara Pana naszego, zobaczenie Jej i zrozumienie daje w jednym momencie więcej niż wszystko to, co się słyszy i „zna"; dlatego jest największym dniem tych, którzy wkraczają do nas poprzez oczyszczanie się tu, po tej stronie granicy życia..


poniedziałek, 15 grudnia 2008

O śmierci

Tym razem swój komentarz ograniczę do minimum - słowa, które za chwilę przeczytacie, powiedziała mama Anny. Mówiła o śmierci Bartka:

Odpowiedź Boga jest zawsze ratunkiem, miłością, przebaczeniem. Wtedy wiedzieliśmy wszyscy, że Bartek idzie do nas, „przechodzi granicę". Ci, którzy go kochali, otoczyli go kołem miłości. W chwili jego śmierci żadne zło nie ośmieliło się napastować go, bo Pan był obecny! Umierał w atmosferze miłości. Wzruszenie, radość nie do uwierzenia dla niego, spotkanie z Panem naszym — wprost! Czułość, łagodność, współczucie, zrozumienie i wybaczenie wszystkiego. Ta niesłychana delikatność, z jaką Jezus przystępuje do swoich okupionych męką „zdobyczy". Czy ty rozumiesz chwilę, w której człowiek upokorzony do dna, samotny i pogrążony w nieszczęściu, w cierpieniu nagle widzi, że jest kochany bezgranicznie, oczekiwany, przygarnięty, na całą wieczność już bezpieczny, że wkracza w ojczyznę miłości witany otwartymi ramionami przez jej Władcę, że był przez Niego umiłowany, upragniony, zawsze kochany, zawsze strzeżony, zawsze wspomagany i ratowany, dla Niego bezcenny, a teraz pocieszany i wynagradzany, i to za co...? To wszystko, cośmy przeszli, staje się niczym wobec ogromu szczęścia, świadomości siły Jego miłości do nas, zrozumienia, czym jest On, Bóg, Miłość sama!

Słowa te dedykuję zarówno tym, którzy są upokorzeni do dna, samotni, pogrążenie w nieszczęściu, jak i tym, którzy się lękają o swoich bliskich - mężów, żony, dzieci... Pan Bóg przygarnie wszystkich i otoczy ich miłością taką, jakiej tu na ziemi nie potrafimy sobie wyobrazić. Wystarczy tylko, że będzie się tliło pragnienie miłości. Nic więcej. To już wystarczy.



niedziela, 14 grudnia 2008

Pierwsze dni po śmierci Bartka

Anna:
— Czy Bartek cierpi?

Mama Anny:

— Bartek nie „cierpi", ale w tym czasie przeprowadza analizę swojego postępowania. To jest straszliwa wiedza — zrozumienie, ile się mogło zrobić, ile się zmarnowało, ile się zawiniło w ten sposób wobec innych. Myśl o nim życzliwie. Myśl, że chcesz przyjść mu z pomocą. Myśl z miłością braterską i gotowością do współpracy, dobrze? To mu doda otuchy. Widzisz, on teraz tylko poprzez ciebie może naprawić zło, które spowodował, a później pomagać. Zrobisz to?

I znowu potwierdza się to, co już nieraz pisałem - będąc po tamtej stronie mamy już pełne rozeznanie, co jest dobrem, a co złem. Samooszukiwanie się odpada - tu tego nie ma. Stając w prawdzie, możemy dojrzewać w swojej miłości.. Tylko jest już nam nieco trudniej
Widzisz, on teraz tylko poprzez ciebie może naprawić zło, które spowodował, a później pomagać. Zrobisz to?
I druga myśl mamy Anny Myśl z miłością braterską i gotowością do współpracy, dobrze? To mu doda otuchy. Pamiętajmy - duchy współodczuwają razem z nami. Zawsze możemy im pomagać.



sobota, 13 grudnia 2008

Bóg przyjmuje człowieka

Mama Anny o Bartku:

Nie zdążył się oczyścić „w życiu"; zrobi to tutaj.



piątek, 12 grudnia 2008

Decyzja samobójstwa. Ratunek

Bartek zginął w wypadku motocyklowym. Anna poznała Bartka jeszcze za jego życia - to mama Anny i mama Bartka prosiły ją o to, a to po to, by spróbowała wyrwać go jakoś z alkoholizmu. Ponieważ Anna wiedziała, że Bartek postanowił popełnić samobójstwo, nie może zrozumieć, jak to się stało, że Bartek jest teraz w czyśćcu. Mama jej to wyjaśnia:

Widzisz, są momenty pomiędzy życiem a śmiercią, kiedy ludzie już życia nie wyczuwają, ale kiedy, pomimo że ciało jest zrujnowane i już niezdolne do działania, duch, który przecież bólu nie czuje i zraniony być nie może, jest w pełni przytomny i wszystko rozumiejący — a dla niego czas nie istnieje. W jednej sekundzie lub jednej milionowej części sekundy może pojąć prawdę, zrozumieć sens i cel tego, co go spotkało, i zadecydować o wyborze nienawiści czy miłości.

Jeszcze raz zwracam uwagę, że to my sami wybieramy.






czwartek, 11 grudnia 2008

...dlatego, że On nas kocha

Dzisiejszy fragment w pierwszej części jest kontynuacją poprzedniego (choć z innego podrozdziału), ale zobaczmy, jak się kończy:

Od początku jestem w królestwie Chrystusowym, w naszym prawdziwym domu. Widzisz, Chrystus Pan nie żąda doskonałości, a tylko — miłości. Miłość swoją możemy okazać Mu jedynie poprzez przyjęcie Jego woli, jeśli nie z radością, to pokornie, z ufnością, że On wie, co robi i że nas kocha. Trudno przyjąć paraliż i takie szpitale, i taki dom dla przewlekle chorych, w jakich ja byłam — z radością, ale przyjęłam to jako wolę Boga i postanowiłam szukać pociechy i oparcia u Jezusa. On był tym tak wzruszony, taki szczęśliwy, taki ze mnie dumny...

Tutaj to zobaczyłam i zrozumiałam, że żadna możliwa „świętość" ludzka nie jest dostateczną „opłatą" za wstęp do żywota wiecznego. Za nasze szczęście w domu Ojca zapłacił On swoją ofiarą. My tu przybywamy nie za zasługi własne, ale dlatego, że On nas kocha, a białą, najczystszą z szat, która umożliwia nam przyjęcie takiego ogromu szczęścia, jest miłość do Niego.

Często jesteśmy atakowani przez protestantów, że uważamy, iż na niebo można sobie zasłużyć. Przypuszczam, że są to echa złej katechezy przed pierwszą komunią, która dotknęła te osoby; do dojrzałej wiary dochodziły już poza naszym kościołem i stąd ich przeświadczenie, że to dopiero kościoły protestanckie odkryły, iż nie ma zbawienia bez Chrystusa.
Oczywiście, że jeśli dostąpimy nieba, to nie za nasze zasługi, lecz dzięki Ofierze Chrystusa - mama Anny pisze o tym bardzo wyraźnie.



środa, 10 grudnia 2008

Chrystus oparciem w chorobie

I kolejne słowa mamy Anny:

Chrystus przygotowywał mnie do życia w szczęściu poprzez zniechęcanie mnie do wszelkich wartości ziemskich, podtrzymując mnie i dodając sił. Był przy mnie przez cały okres choroby. Pozostawił mi czas, abym otrząsnęła się z szoku i sama wybrała kierunek: narzekania i rozpaczy czy też oparcia się na Nim. Wierzył, że kocham Go prawdziwie i nie odrzucę Go pomimo nieszczęścia, które na mnie spadło. Jestem Mu za to nieskończenie wdzięczna, bo tylko to, co się wybiera na ziemi, ma wagę dla nas na wieczność.

Często traktujemy jakąś chorobę, jako nieszczęście, które nas dotknęło. Tymczasem mama Anny pisze wyraźnie
Pozostawił mi czas, abym otrząsnęła się z szoku i sama wybrała kierunek: narzekania i rozpaczy czy też oparcia się na Nim.
Często jest więc tak, że Pan wyrywa nas w ten sposób z tego wiru aktywności, w jaki w dzisiejszych czasach chętnie wpadamy. Ale zwróćmy uwagę na następne zdanie: Wierzył, że kocham Go prawdziwie i nie odrzucę Go pomimo nieszczęścia, które na mnie spadło.
Pamiętajcie - Bóg nigdy nie próbuje nas, by się dowiedzieć, jacy jesteśmy; jednak często wystawia na próby, byśmy sami dowiedzieli się, jacy jesteśmy.



wtorek, 9 grudnia 2008

Decyduj sama

Dziś tekst tak klarowny, że nie wymagający żadnego komentarza:

... to, że nie „czujesz się dobrą", jest prawidłowe. Nie jesteś nią, tak jak i wszyscy wokół ciebie. Jesteś po prostu taka, jak wszyscy ludzie, a nie „nadzwyczajna". Wszyscy jesteśmy niegodni i „nie w porządku" względem Boga. Nikt niczego sam nie dokona, a tylko dzięki Jego podtrzymaniu. Nie dziw się Jego wyborowi, bo On zna cię lepiej i daje ci taką drogę, na której twoje możliwości — też Jego dary — będą lepiej wykorzystane. Ty tylko przyjmuj i wykorzystuj Jego dary. Bóg daje według kierunku miłości, a nie wbrew temu, co człowiek do kochania wybiera. Tak i my otrzymaliśmy. Jeżeli nie „zakopiesz" swojego talentu, spełnisz Jego wolę, a wtedy będzie tak, jak tylko może być najlepiej; ty też rozwijasz się i mam nadzieję, że z taką pomocą coraz szybciej. Nie niepokój się, a poddawaj Jego działaniu. To wszystko.

Nie musimy być nadzwyczajni, nie jesteśmy nadzwyczajni, a i tak możemy być nadzwyczajnymi narzędziami naszego Pana (oby to dotyczyło również mnie).




poniedziałek, 8 grudnia 2008

Utrata każdej duszy jest wspólnym bólem nas wszystkich

Przy tej notce muszę napisać kilka słów o Bartku. Otóż był on oficerem AK, odznaczonym Krzyżem Virtuti Militari, a po wojnie prześladowanym przez UB-ecję; popadł w alkoholizm. Tyle słów wstępu, by było wiadomo, o kim mówi mama Anny:

Trzeba zrozumieć, jaka batalia toczy się o każdą duszę ludzką. Każda jest równie bezcenna i utrata każdej jest wspólnym bólem nas wszystkich — jest odrzuceniem, zlekceważeniem, pogardzeniem przez drobinę ludzką nieprawdopodobną ofiarą miłości Chrystusa, ogromem miłości, współczucia, miłosierdzia! A ile w tym naszej wspólnej winy...? Widzisz, to my powodujemy naszym postępowaniem (mówię o naszym życiu na ziemi) to, że tak trudno jest naszym bliźnim uwierzyć w miłość Boga ku nim. Popatrz na Bartka. On zaznał w życiu tyle podłości, zdrady, podstępu i fałszu, że nie jest w stanie uwierzyć, choć chce tego. (...) Jezus chce go mieć i nie jest to niemożliwe, bo Bartek całkowicie kocha Polskę i gotów jest na każde poświęcenie dla niej. Tak że, mimo iż żyje poza Bogiem i wydaje mu się, że Go odrzucił — kocha Go, szuka i tęskni, a to szukanie i tęsknota zawsze jest zaspokajane. Miłość wychodzi na spotkanie naszej miłości ludzkiej.

Nade wszystko zwróćcie uwagę, jak mama Anny podkreśla, że
batalia toczy się o każdą duszę ludzką. Każda jest równie bezcenna i utrata każdej jest wspólnym bólem nas wszystkich. Każdą, każda, każdej...
Mama Anny nie osądza tych, którzy odrzucili, zlekceważyli, pogardzili
ofiarą miłości Chrystusa, lecz zadaje pytanie A ile w tym naszej wspólnej winy...?
I od razu odpowiada Widzisz, to my powodujemy naszym postępowaniem (mówię o naszym życiu na ziemi) to, że tak trudno jest naszym bliźnim uwierzyć w miłość Boga ku nim.
A w nas rodzi się kolejne pytanie - Komu było trudno uwierzyć w miłość Boga do niego przez moje postępowanie?

I w tym momencie dopiero pojawia się refleksja związana z Barkiem. Bartek
żyje poza Bogiem i wydaje mu się, że Go odrzucił a jednak dla Chrystusa nie jest to przeszkoda nie do pokonania!
Jezus chce go mieć i nie jest to niemożliwe, bo Bartek całkowicie kocha Polskę i gotów jest na każde poświęcenie dla niej.
Widzimy więc, że póki człowiek kocha, choćby to była miłość wyższa, a nie do konkretnych osób, kto szuka miłości, kto pragnie miłości, ten nie jest stracony.

Często jest tak, że zupełnie już nie wiemy, co możemy jeszcze zrobić, by nasi najbliżsi pokochali Chrystusa, co możemy zrobić, by nie odcięli sobie drogi do nieba... W tym tekście mamy podpowiedź - wystarczy, by podtrzymywać pragnienie miłości. Tylko tyle.






niedziela, 7 grudnia 2008

Zaufaj Bogu, jak my Mu ufamy (3)

I znowu mama Anny o tym, jak to jest po tamtej stronie życia:

Myślisz o moich cechach, które pozostały i po śmierci? Widzisz, my cali, prawdziwi jesteśmy tutaj, tacy, jakimi nas Bóg chciał mieć; im bardziej w całej (właściwej każdemu) — pełni, tym bardziej kochający, jaśniejący miłością. Ale i tu jest ciągłe dojrzewanie, rozwijanie się, zbliżanie do Boga. Nie ma tylko możności grzeszenia, czyli zaprzeczania Jego prawom, bo znając je, rozumiejąc i kochając, nie można im zaprzeczać. To tylko na ziemi jest czas wyboru, a ponieważ z własnej winy doprowadziliśmy do tego, więc każdy z nas musi jeszcze raz osobiście, w swoim imieniu wybrać świadomie i poprzeć czynem lub myślą swój wybór, nosząc na sobie ze wspólnej winy wynikłe zaćmienie jak gdyby wszystkich władz duchowych (grzech pierworodny). Każdy sam musi wypowiedzieć się życiem, przykładem. Tu są ci, którzy wybrali Jego.

Tym razem króciutko - życie tam, to nie jest rozpoczęcie życia na nowo, repeta z życia, ale w innych warunkach; życie tam, to kontynuacja życia tego.
Ale i tu jest ciągłe dojrzewanie, rozwijanie się, zbliżanie do Boga. Jedyna różnica (ale jakże istotna) to ta, że tam nie ma w nas konsekwencji grzechu pierworodnego Nie ma tylko możności grzeszenia, czyli zaprzeczania Jego prawom, bo znając je, rozumiejąc i kochając, nie można im zaprzeczać.

I wreszcie zdanie najważniejsze:
Tu są ci, którzy wybrali Jego.
Zawsze to podkreślałem, że w piekle znajdą się tylko ci, którzy nie wybiorą Chrystusa. Oni sami, a nie ktoś za nich, wydadzą na siebie wyrok.




sobota, 6 grudnia 2008

Zaufaj Bogu, jak my Mu ufamy (2)

Znowu mama Anny:

Bóg wie, jakie będą drogi każdego człowieka. Ale my nie zawsze. Owszem, jeśli chodzi o bliskich nam i drogich, Bóg uchyla nam tajemnicy, a także przyjmuje nasze prośby i błagania, nasze wstawiennictwo. Znamy też Jego miłosierdzie. Ale trudno, żebym się nie niepokoiła o ciebie. Po prostu martwię się, gdy okazje marnujesz, bo wiem, ile już straciłaś, i wiem, jak się tego tutaj żałuje. To nie znaczy, że „cierpię", ale współczuję wraz z tobą; z racji naszej łączności jesteśmy tak związane, a nasza struktura tu jest tak subtelna, że w jakiś sposób czuję to co i ty, a kiedy poddajesz się złym myślom, depresji, zniechęceniu, rozpaczy, nasza łączność rwie się i zanika. Wtedy nie mogę ci już tak pomagać, a to jest duży „ból", wierz mi.

Trudno to wytłumaczyć, ale kiedy jest mowa o tym, że Jezus „cierpi" z powodu obojętności dusz, to jest to prawda, bo chociaż „Bóg cierpieć nie może", ale zostaje ograniczony w swojej chęci dawania, pomocy — chociaż to On sam dał ludziom możność odrzucenia lub przyjęcia Jego pomocy.

Jakie są najważniejsze elementy tej wypowiedzi?
Nade wszystko cały ten początek, który nie wymaga żadnego komentarza:
Bóg wie, jakie będą drogi każdego człowieka. Ale my nie zawsze. Owszem, jeśli chodzi o bliskich nam i drogich, Bóg uchyla nam tajemnicy, a także przyjmuje nasze prośby i błagania, nasze wstawiennictwo. Znamy też Jego miłosierdzie.

A dalej mowa jest o współ-czuciu (współodczuwaniu) - specjalnie tak to napisałem, by podkreślić źródłosłów tego wyrazu. Nasi bliscy nie tylko że się interesują nami - mama Anny pisze wręcz
współczuję wraz z tobą; z racji naszej łączności jesteśmy tak związane, a nasza struktura tu jest tak subtelna, że w jakiś sposób czuję to co i ty.
Czy to nie jest niesamowite?
Ale zwróćmy uwagę, kiedy to przestaje działać -
kiedy poddajesz się złym myślom, depresji, zniechęceniu, rozpaczy, nasza łączność rwie się i zanika. Wtedy nie mogę ci już tak pomagać.

Ale w tym zdaniu
Wtedy nie mogę ci już tak pomagać, zawarte jest jeszcze jedno stwierdzenie: nasi bliscy nie tylko, że znają nasze myśli - oni przekazują nam również swoje.

Często w tym, co piszę, używam zwrotu, że szatan podsuwa nam swoje myśli, a my przyjmujemy je, jak swoje. Tu mamy potwierdzenie, że rzeczywiście istoty duchowe mają do nas dostęp, co jednak nie narusza naszej wolności (a przez to również odpowiedzialności) - to od nas zależy, czy my te myśli kupimy, czy nie. One nawet nie mogą podpowiadać nam swoich myśli, jeśli my ich nie wpuścimy.

Wtedy nie mogę ci już tak pomagać, a to jest duży „ból", wierz mi.
W tym zdaniu jest też jeszcze jedna myśl - osoby bliskie będące po tamtej stronie, nie przestają nas kochać. Całe są wypełnione pragnieniem naszego dobra; cierpią, gdy my nie pozwalamy im pomagać. Przecież to zdanie końcowe o Chrystusie Trudno to wytłumaczyć, ale kiedy jest mowa o tym, że Jezus „cierpi" z powodu obojętności dusz, to jest to prawda, bo chociaż „Bóg cierpieć nie może", ale zostaje ograniczony w swojej chęci dawania, pomocy w gruncie rzeczy odnosi w równym stopniu do Niego, co i do wszystkich bliskich - mama Anny przeniosła swoje doświadczenia bezsilności, ograniczenia swojej chęci dawania na Chrystusa. Ona zaczęła rozumieć Chrystusa; zaczęła rozumieć, że te słowa o cierpieniu Chrystusa to nie jest jakiś slogan, lecz rzeczywistość całkiem realnie doświadczana przez wszystkich, którzy będąc po tamtej stronie, kochają nas żyjących.





piątek, 5 grudnia 2008

Zaufaj Bogu, jak my Mu ufamy (1)

Tym razem mama Anny mówi o tym, na ile osoby, które przeszły już na tamtą stronę, są wprowadzone w dzieło Boże:

Tylko Bóg wie, ku czemu przeznaczył poszczególne dusze. My wiemy tylko, że przeznaczeniem każdej jest dążenie do Boga, do włączenia się w Jego Kościół mistyczny, Jego królestwo, ale jakimi drogami Jezus duszę prowadzi, nie wiemy i nie wiemy, jaka droga jest dla niej najlepsza. To jest Jego dzieło.


W tym akurat wydawać by się mogło, że będąc po tamtej stronie, niczym nie będziemy się różnić od tych, którzy są jeszcze po naszej. A jednak jest różnica, gdy słowa nie wiemy, jaka droga jest dla niej najlepsza wypowiada ktoś, kto jest po naszej stronie, czy ktoś, będący już po tamtej. Przecież będąc tam, nie będziemy mieli żadnych problemów w rozpoznaniu tego, co jest dobre, a co złe - grzech pierworodny nie będzie już nad nami ciążył. A mimo to, nie będziemy potrafili wskazać najlepszej drogi. Jaki z tego wniosek (i to dla nas jeszcze żyjących tu)? - że nigdy nie ma tylko jednej drogi, która prowadziłaby nas do Chrystusa; tych dróg są tysiące. Co to oznacza? - że nasza wolność wcale nie jest fikcją. Nie jesteśmy niczym zdeterminowani, mało - nawet jeśli w danej chwili wybraliśmy nienajlepiej, to i tak nie oznacza, że coś zaprzepaściliśmy. Bóg ma dla nas zawsze drogę.


czwartek, 4 grudnia 2008

Świętych obcowanie (2)

Tym razem cytat, aczkolwiek również pochodzi z podrozdziału Świętych obcowanie jak poprzedni, to będzie dotyczył czegoś zupełnie innego:

Chcę ci powiedzieć o moich wadach. Widzisz, wiele z nich było mi danych, aby „trudniej" było mi żyć, a więc, abym więcej mogła zdobyć, bo tylko to się liczy, w czym przezwyciężysz swoją naturę — to, czym cię obdarzono w celu przezwyciężenia.
(...)
Brak mi było całe życie miłości wyrozumiałej, prawdziwej, głębokiej. Owszem, znalazłam ją w twoim ojcu, ale nie rozumiałam tego. On był taki inny ode mnie, a ja pragnęłam okazania mi uczucia. Jak dobrze cię teraz rozumiem, córeczko. Jak bardzo ci współczuję! Ale z drugiej strony brak prawdziwej miłości ułatwia zrozumienie, gdzie ona jest. Ten głód przyciąga do Boga.

Przyznaję, że nigdy tak nie patrzyłem, ale te słowa bardzo mocno do mnie przemawiają. Sądzę, że wielu osobom wyjaśnią historię ich życia..





środa, 3 grudnia 2008

Świętych obcowanie (1)

Wypowiedź mamy Anny:
— Istnieje dogmat Kościoła: „świętych obcowanie", czyli pomoc tych, którzy już opowiedzieli się za Bogiem, uznali i wybrali Go jako dawcę miłości i życia i są z Nim, dla tych, którzy jeszcze się szarpią i wahają w wyborze. Tę pomoc możemy nieść wszyscy, którzy jesteśmy tu z Nim, bo to Jego miłość do nas i dla was daje nam to prawo. Ale nie wszyscy jesteśmy jednakowo „oczyszczeni", jednakowo „święci", czyli nie w każdym z nas jest jednakowa siła miłości Boga. Mimo to On pozwala nam na pomoc wam i kocha nas całkowicie, a miłość do Niego w nas wzrasta nieustannie i temu wzrastaniu nie ma końca. Według nas to jest „niebo", bo On jest z nami, a my żyjemy w Nim, ale to jest nadal doskonalenie się, oczyszczanie, wzrost poznania, mądrości, a przede wszystkim rozwijanie miłości. To jest ciągły ruch, pęd, pragnienie wykazania swojej miłości — i właśnie dlatego On daje nam te możliwości pomagania wam, aby nam dać pole działania, na którym możemy wykazać twórczością, działaniem siłę swojej miłości, a także naprawić swoje błędy, tam gdzie one miały miejsce.

Nade wszystko zwróciłbym uwagę na to zdanie Ale nie wszyscy jesteśmy jednakowo „oczyszczeni", jednakowo „święci", czyli nie w każdym z nas jest jednakowa siła miłości Boga. Innymi słowy każdemu, kto przekroczy ten próg potrzebne jest oczyszczenie (co najwyżej nielicznym nie jest potrzebne). Zwróćmy przy tym uwagę na to, iż miłość do Niego w pełni tej miłości nas wzrasta nieustannie i temu wzrastaniu nie ma końca - widzimy więc po co to oczyszczenie będzie potrzebne. Skądinąd możemy się domyślać, że dopiero przy pełni tej miłości będzie możliwe to, co mama Anny w poprzednim fragmencie wskazywała na niemożliwe, jako że więcej nie moglibyśmy znieść w tej chwili.
Widzimy więc wyraźnie cel tego oczyszczania. Zwróćmy teraz uwagę, w jaki sposób to oczyszczanie się osiąga: właśnie dlatego On daje nam te możliwości pomagania wam, aby nam dać pole działania, na którym możemy wykazać twórczością, działaniem siłę swojej miłości, a także naprawić swoje błędy, tam gdzie one miały miejsce.
Innymi słowy tylko poprzez czynną miłość wobec drugiego człowieka możemy wzrastać w naszej miłości do Boga.

Tym razem mama Anny mówi Według nas to jest „niebo", bo On jest z nami, a my żyjemy w Nim; jednak od razu jednym tchem dodaje ale to jest nadal doskonalenie się, oczyszczanie, wzrost poznania, mądrości, a przede wszystkim rozwijanie miłości.
A więc znowu godzi katolików i protestantów - używa określenia, jakiego w tym wypadku używają protestanci, ale opisuje to, co u katolików nazywane jest czyśćcem.




wtorek, 2 grudnia 2008

W królestwie Chrystusa

Zacznę od zdania matki Anny:
— Pytasz, czy my jesteśmy w niebie. „W domu Ojca mego jest mieszkań wiele". Żyjemy w jednym z nich, w tym, w którym szczęście nasze jest najpełniejsze. Ale to nie jest zamknięcie, „więzienie", to własny wybór, a dostęp otwarty jest zawsze i wszędzie. Ale niebo to nie miejsce, to stan szczęścia, i zapewniam cię, że więcej nie moglibyśmy znieść w tej chwili, choć wiemy, że otwarta jest przed nami nieskończoność i wieczność.

Zwracam uwagę na dwie rzeczy - po pierwsze na to, że niebo to stan, a nie miejsce; dusze są całkowicie swobodne w sensie wyboru miejsca. Gdzie by jednak nie były, są „W domu Ojca mego...".
I druga szalenie ważna sprawa "i zapewniam cię, że więcej nie moglibyśmy znieść w tej chwili, choć wiemy, że otwarta jest przed nami nieskończoność i wieczność." Czy nie ma tu przypadkiem tego, o czym od zawsze pisałem, porównując to, co by się z nami stało, z wypaleniem przez ogień wokół jakiegoś wtrącenia?

Co charakterystyczne matka Anny ani nie potwierdziła, że to jest niebo, ani temu nie zaprzeczyła - wyraźnie nie chciała opowiadać się po żadnej ze stron sporu katolicko-protestanckiego (ten spór, to jedynie spór o terminy, a nie o to, co nas czeka po śmierci).



niedziela, 30 listopada 2008

Świadectwo Anny Dąmbskiej

Za pośrednictwem bloga ks. Leszka (świetny blog - pierwszy raz tam zajrzałem i od razu dodałem do swojej linkowni) trafiłem na świadectwo Anny Dąmbskiej wydane w Wydawnictwie WAM pt. "Świadkowie Bożego Miłosierdzia". Świadectwo niezwykłe, bo dotyczące kontaktów ze zmarłymi. Posłuchajmy zresztą samej autorki:

Książka niniejsza zawiera fragmenty rozmów ze zmarłymi i ich świadectw dotyczących śmierci, spotkania z Bogiem i życia z Nim. Zapisywałam te rozmowy od 1966 r. Początkowo były to głównie rozmowy z moją Matką.

(...)

Jeszcze za życia mojej Matki nasz wspólny przyjaciel, starszy ksiądz (obdarzony darem jasnowidzenia, z czym się starannie ukrywał), zapytał mnie, czy nigdy nie próbowałam pisać „nie myśląc o niczym", tj. próbując wyłączyć swoje myśli i oddając ten czas Bogu. Zapytałam wtedy: „Po co?" Przypomniałam sobie to wydarzenie pół roku po śmierci Matki. Siadłam przy biurku, wzięłam ołówek i oparłam na odwrocie jakiegoś druku — myśląc o Matce. Wtedy po raz pierwszy Matka powiedziała mi, że żyje, że jest bezgranicznie szczęśliwa i że nieustannie za mnie prosi. Przerwałam, myśląc, że trzeba iść do psychiatry...

Po paru miesiącach spróbowałam ponownie rozmawiać. Po kilku „rozmowach" napisałam do tego kapłana prosząc o rozeznanie, czy jest to moja autosugestia, czy mówi do mnie moja Matka, czy też jest to dzieło złego ducha. Przyjechał z drugiego końca Polski. Po długiej (kilkugodzinnej) modlitwie powiedział: „To jest twoja Matka. Możesz być zupełnie spokojna, nie obawiaj się rozmawiać z nią. Ona cię bardzo kocha".

I tak to się zaczęło.

Sam nie przeczytałem jeszcze całego świadectwa (jestem ledwie u początku), ale czytając i napotykając na wiele myśli, które sam wam sprzedawałem na swoim blogu nie mając dla nich żadnego oparcia - ot, po prostu wiedziałem, że tak jest, uznałem, że warto jest z wami dzielić się tą lekturą. I dlatego założyłem odrębny blog, w którym będę wybierał dla was najlepsze kąski i do których z rzadka będę dopisywał swój własny komentarz. Każdy post będzie posiadał tytuł zaczerpnięty wprost ze świadectwa (czasami będzie kilka postów do jednego podrozdziału, wtedy będę je dodatkowo numerował).

Lojalnie jednak uprzedzam, że książka utraciła imprimatur. Myślę jednak, że w tym też był zamysł Boży - nie mogąc wydawać tej książki po śmierci autorki Wydawnictwo WAM udostępniło ją do darmowego upowszechniania.